Het leuke van regen in de zomer is dat er daarna allerlei zwammetjes de kop opsteken op het dode hout in het bos. Zo ook deze zwam met de schattige naam: blote billetjeszwam. Officieel heet deze: ‘gewone boomwrat’ maar dat klinkt toch wat onaardig. Want de mooie roze bolletjes voelen ook nog eens heel zacht aan. Dus de volksnaam is eigenlijk best logisch. Helaas is het zo, dat ze alleen in deze tijd te zien zijn en zodra het weer warmer wordt, worden ze grijs en verschrompelen. Maar wat een leuke verrassing als je er dan tegenaan loopt, zoals ik deed :-).

In deze tijd van het jaar kun je in de buurt van plassen en sloten veel libellen tegenkomen. Vooral als de zon schijnt vliegen ze rond. Deze platbuik libel met zijn mooie grijsblauwe lijf kon ik even bewonderen, omdat hij een tijdje op een tak bleef zitten. Als ze dat niet doen zijn ze erg moeilijk op de foto te krijgen, omdat ze heel snel kunnen vliegen, tot wel 50 km per uur! Nog een aardig weetje over libellen: ze brengen het grootste deel van hun leven door in het water als larf of nimf. Voor de platbuik is dat 2 jaar! Hun mooiste fase als imago (volwassen rondvliegende libel) duurt maar een maand of 5. En ook al zijn het nogal roofzuchtige insecten, ze zijn met hun opvallende kleuren prachtig om te zien.

Maar ik durf niet! Haha 🙂

Van de week stonden er drie jonge waterhoentjes op het randje van de beschoeiing. Moeder waterhoen lag al in het water en liet aanmoedigende geluiden horen, maar de kuikens bleven maar heen en weer lopen aan de kant. Ze vonden de afstand tot het water een beetje te groot en durfden niet achter haar aan te springen. Het was een erg grappig gezicht.

Onze tuin is heel natuur- en diervriendelijk, wat met andere woorden wil zeggen dat het nogal rommelig is en zeker niet aangeharkt ;-). Maar het leuke is dus, dat het inderdaad wilde dieren aantrekt, zoals dit schattige egeltje. Hij had zelfs een tunneltje gemaakt onder de klimop door. Het lijkt erop dat hij zich echt thuis voelt bij ons en daar word ik dan weer blij van.

Iedereen kent natuurlijk wel de bloemenpluizen van de paardenbloem. Maar heb je ze weleens bekeken als ze nat zijn geregend? Dan krijgen ze een grappig punkkapseltje met wat meer spikes. Een leuke verrassing op een regenachtige dag.

Een van mijn favoriete voorjaarsbloeiers is witte klaverzuring. Ik geef toe het is een draak van een naam, maar zo’n mooi delicaat bloemetje. Hij hoort bij de zgn. schaduwflora. Dat zijn planten die in de schaduw van bomen staan en bloeien als er nog geen bladeren aan de bomen zitten. Zo profiteren ze het meest van het zonlichtaanbod. Witte klaverzuring heeft nog iets bijzonders, ze reageren namelijk op het weer. Waarschijnlijk is dat ook een reden waarom het een van mijn favorieten is. Net zoals ik me terugtrek in mijn cocon bij slecht weer – harde regen of donker weer – klappen de klavertjes hun blaadjes naar beneden en hun bloemetjes dicht. Maar als het voorjaarszonnetje weer gaat schijnen, heffen ze hun witte met paars geaderde bloemhoofdjes weer naar het licht en zie je hun klaverblaadjes op hun mooist.

In bossen of lanen waar een aantal beuken bij elkaar staan, kun je deze grappige groene scheuten tussen de bruine balderen vinden. Het zijn jonge beukenplantjes die groeien uit op de grond gevallen beukennootjes. Ik vind ze er altijd leuk uitzien. Alsof twee delen van een schelp zich openvouwen waarna de kern zichtbaar wordt. Net een bloemetje. En vooral tussen het roodbruine blad waarmee een beukenbos(je) nu vol ligt, springen de groene blaadjes er echt uit.

Yes! De visdiefjes zijn deze week teruggekomen uit Afrika! Eergisteren hoorde ik ze voor het eerst overvliegen. Elk voorjaar kijk ik uit naar hun terugkomst. Ik houd van hun elegante vleugelslag, hun prachtig contrasterende zwarte petjes en rode snavels en mooi gevorkte staart. Daarbij kan ik er tijden naar kijken als ze proberen een vis te vangen. Dat doen ze namelijk door even boven het water stil te hangen en vervolgens recht naar beneden te duiken, om zo een vis te pakken met hun scherpe snavel. Hun kirrende geroep naar elkaar geeft me altijd een zomers gevoel, heerlijk. Nu ze weer in hun broedgebied zijn gearriveerd, gaan de mannetjes en vrouwtjes eerst elkaar het hof maken. Dat is een uitgelezen kans om ze wat langer te observeren (en een foto van ze te maken 😉 Het visdiefje op de foto landt op een houten kunst-pop in het water).

Van alle uitbottende bomen en struiken houd ik het meest van de lariks. Het is de enige naaldboom die in de herfst zijn naalden verliest en in het voorjaar dus weer nieuwe naaldjes krijgt. In de winter is het niet veel, de lariks en lijkt hij wel dood te zijn. Maar zodra het weer wat warmer wordt, komt hij helemaal tot leven en zie je ronde groepjes groene sprietjes aan de takken ontstaan. Het zijn net allemaal kleine zee-anemoontjes en voelen heerlijk zacht, een beetje rubberachtig. Die moet je echt echt even door je handen laten gaan, zo’n bijzondere beleving!

Dit is zo’n plant die ik opeens met andere ogen ben gaan bekijken, het groot hoefblad. Ik had hem weleens eerder gezien, maar vond het maar een vreemd soort onkruid met rare pokachtige bloemen aan een vlezige knots. Tot ik opeens op een webpagina las dat deze plant bij de vroegbloeiers hoort, die in maart al begint te bloeien. Daarmee werd hij voor mij bijzonder. In maart zie je namelijk nog niet zoveel bloemen, dus elke bloeiende plant die ik kan waarnemen, maakt mij blij. En eigenlijk zijn die kleine roze bloemetjes best mooi (ik was wel vrij laat met het nemen van de foto, helaas). En laat dit groot hoefblad nou ook nog eens dicht bij mijn huis staan, aan de waterkant. Hoe mooi is dat!