Zomaar een gedichtje dat ik weer vond in een oude vergeelde map. Het ontroert me nog steeds een beetje door zijn simpele eenvoud.
Samen in de laatste zonnestralen. Heb jij hebt je krantje? Ik mijn palet. Denk om je hoedje! De zon kan fel zijn, ook hier. Wat een plaatje dat haventje! We gaan ervoor zitten En nemen de tijd De boodschappen komen later. We raken elkaar Jij en ik Met Lobbes aan onze voeten. Aan alleen wat water hebben we genoeg.