Van alle uitbottende bomen en struiken houd ik het meest van de lariks. Het is de enige naaldboom die in de herfst zijn naalden verliest en in het voorjaar dus weer nieuwe naaldjes krijgt. In de winter is het niet veel, de lariks en lijkt hij wel dood te zijn. Maar zodra het weer wat warmer wordt, komt hij helemaal tot leven en zie je ronde groepjes groene sprietjes aan de takken ontstaan. Het zijn net allemaal kleine zee-anemoontjes en voelen heerlijk zacht, een beetje rubberachtig. Die moet je echt echt even door je handen laten gaan, zo’n bijzondere beleving!