Het is stil in het bos. Geen mens te zien. Er staat bijna geen wind. Geen blaadje of takje beweegt. Het enige wat hoorbaar is, zijn wat spookachtig hoge piepgeluidjes van een paar goudhaantjes. Ik loop geruisloos over het zachte mos en voel de kou, die tussen de bomen hangt, optrekken langs mijn benen. Het begint te schemeren. Ik verwacht elk moment een ree tussen de bomen weg te zien schieten. Maar ook de dierenwereld roert zich niet. Een paar dode bomen zijn door mossen overgenomen. Ze hangen als verlepte trossen aan de takken en versterken het gevoel van geheimzinnigheid. Wat een machtig mysterieus bos. Ik kan hier wel uren ronddwalen en mezelf er helemaal in verliezen.