Als er sneeuw gevallen is en daarna weer weg gedooid, blijven er altijd restjes achter. Op schaduwplekjes of beschutte plaatsen waar de kou beter blijft hangen, zie je dan nog wat witte vlekken, zoals dit restje sneeuw. Ik zag het vanmorgen tussen twee omgevallen boomstammen. Het maakt je er bewuster van, dat zoiets als temperatuur of de natuur geen homogeen gebeuren is. De temperatuur op een open veld of in een bos kan behoorlijk verschillen. Er is veel variatie, ook op microniveau. Mijn ogen worden in elk geval steeds naar elke sneeuwrest getrokken. Het herinnert me zelfs aan zomerbergwandelingen waar je soms ook een heel sneeuwveld aan de schaduwkant van een rots kan zien liggen. Happy memories.

In hidden corners or tiny crevices there will often be some scraps of snow left after most of it has melted away. Cold air can be trapped for longer in these sheltered spots. It makes me more conscious of the fact that temperature or nature isn’t a homogeneous thing. Temperature on an open field or in a forest can vary significantly. Also on micro level there can be a lot of variation. Anyway my eyes are contantly drawn towards these white spots. It reminds me of summer walks in the alps where you can sometimes find vast snow fields on the north side of a peak. Happy memories.