Als deze Covidcrisis iets veroorzaakt, is het wel dat we op onszelf worden teruggeworpen. Iedereen moet voor zichzelf uitvogelen hoe hij/zij hiermee omgaat. Dan blijkt dat ieder mens uiteindelijk alleen is. Natuurlijk kun je mensen om je heen hebben, een partner, kinderen, vrienden, buren, en die hebben we ook nodig, maar uiteindelijk heb je alleen jezelf. Je schermt je af, omdat je niet weet hoe jouw lichaam zal reageren als je het virus krijgt. Je kunt hulp krijgen van artsen verpleegkundigen, maar je weet niet of jij het zult overleven. En aan het eind verlaten we het leven alleen. Ieder moet tenslotte zelf zijn eigen leven leven, de zin ervan ontdekken, voldoening en een doel vinden.

Kijk eens naar deze alleenstaande beukenboom. Beuken houden van gezelschap, familie om zich heen, liefst zo dicht mogelijk op elkaar in een donker beukenbos, waar niks anders kan groeien. Beuken houden van voedzame humusrijke bosgrond. Met bewondering sta ik regelmatig stil bij deze beuk. Hij staat als enige, alleen op een schraal zanderig heideveld en toch… Hij overleeft niet alleen, hij floreert en staat zelfs in de heetste zomers vol in blad. Hij geeft mij en velen met mij veel genoegen en blijdschap als ik hem passeer of bij hem kom schuilen bij regen of hitte. Het kan niet anders of hij moet ergens diep in de grond een voedselbron hebben gevonden, of een aansluiting op een groter netwerk.

Terwijl ik naar de beuk kijk, word ik bepaald bij de vraag of ik vrede heb gevonden met wie ik ben, waar ik sta, met de situatie waar ik inzit. heb ik een betrouwbare voedselbron of ben ik langzaam aan het uitdrogen? Kan ik floreren ondanks alles, of verwelk ik doordat noodzakelijke levensvoorwaarden ontbreken?

Ook al kan ik niet zeggen dat ik floreer op de plek waar ik nu ben, toch heb ik wel een bron, een levensader gevonden in God. En het bijzondere is dat er dan iets wonderlijks gebeurt. Dan blijk ik opeens niet meer alleen te zijn, maar ervaar ik in de crisis de nabijheid van iemand die er altijd is en zal zijn. Zelfs als ik het leven los zal moeten laten, zal God mijniet verlaten. Maar eigenlijk kan ik dat niet uitleggen, het is iets dat je zelf moet ervaren om te kunnen begrijpen.

Maybe now is the time to dig deeper…

English version:

If this pandemic teaches us anything, it’s that we’re thrown back onto ourselves. Everyone has to find out individually how to cope. And eventually it is evident that everybody has to fend for themselves, alone. Of course you can have people around you: a partner, friends, children, family, neighbours, and we do need them, but in the end, we’re all alone.

You can protect yourself, but you don’t know how your body will react to the virus. You can get help from nurses and doctors, but you don’t know if you will survive. And ultimately we leave this world alone. Everyone has to live his or her own life and find out what we’re living for, what the meaning of life is, find fulfillment and a purpose for living in the first place.

If I look at this lone beech tree, I can see that it can cope on its own. Beeches are trees that prefer to grow in groups, with close family all gathered round each other in a dark beech wood. Where nothing else thrives because it’s too dark. They love rich soil full of humus and nutrients.

I regularly stand in awe looking at this beech. It’s been here for maybe a hundred years, standing alone on poor sandy soil, surrounded by heather and yet… it not only survives, it flourishes. Even in the hottest of summers its full leafy canopy offers protection from the glaring heat of the sun. It gives us walkers a lot of pleasure to shelter under its branches against heat or rain. This beech must have found a source of moisture and nutrients somewhere deep underground or a connection to a greater network of roots or rich sap streams.

Whilst looking at this beech, the question hits me, if I have made peace with where and who I am and what I do with my live. Have I found a source for living or am I slowly dying? Can I thrive even in the most difficult of circumstances or am I withering, because I lack the necessary conditions for thriving?

I can’t say that I have reached the point of flourishing, but I do have found a source for living in God, which has a remarkable effect. Because when I am connected to that sap stream I no longer find myself alone in this crisis. I don’t feel lonely, because Someone is always with me. Even if I have to leave this life, God will never leave me. That is a very comforting feeling, which I can’t really explain. It’s something you can only understand when you experience it yourself.

Maybe now is the time to dig deeper…