Wat heb ik toch met watervallen?

Het is in elk geval het bruisende ervan. Hoe het water gutst en botst en tuimelt over rotsen, geulen uitslijt en neerstort.

Onstuimig schuimend, maar toch gekanaliseerd volgt het water steeds dezelfde loop.

Het is hoe elk waterdruppeltje opgaat in het geheel van de stortvloed gedreven door krachten zoveel groter dan het op zichzelf is. Die kracht van  zo’n waterlawine is overweldigend.

Het is ook de oneindigheid van het alsmaar stromende water, het kent geen rust.

Het is het donderende geraas, het niet te negeren geluid dat al je zintuigen vult en overstroomt.

Het water slurpt je op en laat je niet meer los.