Het was al geen dichtbeboomd bosje,

nu is het een slagveld,

oorlogsgebied.

Gevelde bomen liggen als

oorlogsslachtoffers verspreid

over de omgeploegde bosbodem:

Machtige beuken, die eens pronkten met hun prachtige kronen;

Majestueuze Douglassparren, machteloos liggen ze,

kaal, ontkroond en ontdaan van ledematen langs mijn

pad, dat geen pad maar

tankroute is geworden, met aan weerszijden

loopgraven en wallen opgeworpen aarde.

Knetterende, nietsontziende machines

verscheuren de stilte.

Weg, de liefelijke boslaantjes.

Alles ziet er zo hopeloos triest uit…

Waar is de barmhartigheid?

Waar is de schoonheid gebleven?