Dit is het einde van mijn vaderland
waar grote schoorstenen hun laatste
walmende, dikke wolken uitblazen
en molens alsmaar verder malen…

De zee breekt tam op de kribben, onzeker
welke rol hij nog mag spelen
in dit grote geheel van bedrijvigheid
waar molens alsmaar verder malen …

Hoge bergen moeten nog verzet
de regen drupt gestaag in vlagen neer
in mijn ooghoek zie ik steeds
de molens alsmaar verder malen.

Een brakke stank vult m’n neusgaten,
geen frisse zeegeur hier
geen zwierig gezwaai van wieken
maar strak geregisseerd

malen de molens alsmaar verder
- blades slashing the air incessantly -
methodisch draaien ze slagen in de rondte
zonder ontsnappen,

een ononderbroken gebrom
als van overvliegende vliegtuigen
het overheersende geluid.

Rond en rond draaien de
molens alsmaar door zonder
stoppen, zonder

einde