Kan ik vrij schrijven? Ook al ben ik vrij om te doen en te laten en te schrijven wat ik wil, toch betekent dat niet automatisch dat ik dat ook doe en daar gelukkig mee ben of op m’n plek voel.
Als je namelijk niet helemaal in het plaatje past van wat in de huidige maatschappij algemeen aanvaard is of als succesvol of waardevol wordt gezien, is het maar een kleine stap om jezelf behoorlijk waardeloos te voelen.
Dus wat heb ik aan vrijheid als ik mezelf niet kan of durf te zijn?
Ook als je denkt vrij te kunnen schrijven wat je wilt, probeer je toch enigszins maatschappelijk verantwoord te schrijven of zelfs dat wat mensen willen horen. Ik houd met wat ik met deze blog het internet opslinger toch rekening met het feit dat mensen het ook daadwerkelijk gaan lezen (al zijn het er maar een paar), dus daar wil ik niet m’n hele ziel en zaligheid op uitstallen. Maar schrijfsels waar geen mens op zit te wachten of wil lezen, voelen aan als tamelijk nutteloos en verloren moeite.
Zo vrij is dat schrijven dus ook weer niet. Ik durf zelfs te beweren dat vrijwel alles wat we doen eerder voortkomt uit angst om binnen de lijntjes te blijven, ofwel geaccepteerd danwel gewaardeerd te worden, dan uit vrijheid. We zijn natuurlijk met z’n allen behoorlijk conformistisch, kuddedieren en spelen vaak een rol. Ja, je wilt misschien wel opvallen, maar dan wel op een ludieke, vrolijke of misschien wel lompe, of ‘kijk mij mezelf zijn’ maar dan toch: entertainende manier. Je wilt niet opvallen als een saaie muurbloem die schrijft wat niemand wil lezen.
Maar misschien zijn de onopvallende, onaangepaste schrijvers, die gewoon hun eigen gang gaan wel de meest vrije mensen. Omdat ze doen wat ze zijn en niet bang zijn om afgeschreven te worden door de criticasters van deze wereld. Maar kun je ook gelukkig zijn, als hoe je bent weinig waardering ontvangt? Je moet sterk in je schoenen staan om dan te blijven geloven in wie je bent en wat je doet.
Maar misschien is er iemand?