De natuur is een boek, waarin je God kunt leren kennen met de ogen van je ziel. Daar waar de Bijbel vooral je denken (en als je gelooft ook je hart) inschakelt, worden in de natuur je zintuigen en je lijf als eerste aangesproken. Ik denk dat het niet of weinig ervaren van God in de natuur van armoede getuigt en een – misschien ongezonde – focus op het denken. Maar dit is geen pleidooi om de Bijbel maar weg te leggen, want daar ontmoet je God vooral. Dat is je basis. Meer een aansporing om het geloof te laten landen en te ervaren met hart en ziel en zinnen, aan den lijve in Gods geweldige Schepping!
Hoe kun je dan God ervaren in de natuur?
Als je een bos inloopt en omhoog kijkt naar de boomtoppen die soms tientallen meters boven je uittorenen, kun je je heel nietig voelen, net zoals je je klein kunt voelen voor God. Een klein mens dat een machtige God nodig heeft.
Je voelt de wind door je haren en hoort het ruisen van de blaadjes en je gedachten gaan naar de Heilige Geest, waarvan in de Bijbel staat dat hij blaast waarheen hij wil. En je zet al je zintuigen op scherp om zijn zachte fluistering te verstaan.
Soms ervaar je in de stille avondkoelte iets van de aanwezigheid van God, zoals Adam en Eva in de Hof van Eden. En kun je ‘wandelen met God’. Je vreugde, verdriet of vragen voor hem neerleggen aan de voet van een pijnboom. Of steun zoeken tegen de stam van een sterke beuk, zodat je ook lijfelijk ervaart dat God je steun en toeverlaat is.
Je ziet de prachtigste kleuren die God bedacht in de schepping en hoort hoe die schepping juicht en in de handen klapt en zingt en fluit! In een prachtige, wonderlijke symfonie tot meerdere eer en glorie van God!
Opeens ruik je een heerlijke geur, die je doet stilstaan van verwondering. Een liefelijke, warme geur, die je als een golf van genade kan overspoelen.
En zie je die kleine schepseltjes daar in de grond wroeten of dat minuscule oranje zwammetje waar je bijna een loep bij nodig hebt om te kunnen zien? Als God er zelfs voor zorgt dat zij een plek hebben in de kringloop, waardoor wij kunnen leven op deze aarde, hoeveel te meer zorgt Hij dan niet voor jou?
Hark eens met je handen door het zand en bedenk dat Gods gedachten, zijn verstand en wijsheid groter zijn dan het aantal (ontelbare) zandkorrels op het strand. Dat kun je gewoon niet bevatten!
Of zet je duim eens op de scherpe punt van een doorn en besef nog maar een fractie van wat Jezus leed voor jou.
En zelfs al zou je deze links niet kunnen leggen of ervaren, de Bijbel staat vol met verwijzingen naar de natuur. Al zou je maar eens beginnen om die ‘in het echt’ te zien en te beleven.
Tenslotte trok Jezus zich geregeld terug op een bergtop, in de stilte, alleen, om daar Gods stem te kunnen horen en in Zijn aanwezigheid te zijn. Voor ons is het moeilijk om ons los te rukken uit het lawaai van deze wereld en de constante ruis in ons hoofd. Ik denk dat juist daar in de stilte van de natuur – helemaal alleen, zonder afleiding, onder een open hemel in de weidsheid van het landschap, kwetsbaar voor de elementen en voor God – je ziel het meest ontvankelijk is voor een ontmoeting met God.