De afgelopen veertien dagen was er elke dag de zee.

Zee bij het opstaan en zee bij het ondergaan van de zon.

De zee in al zijn schitterende schoonheid,

soms donker en dreigend met witte schuimkoppen, soms met een nauwelijks zichtbare deining;

in vrijwel alle kleuren van de regenboog, maar vooral heel veel kleuren blauw:

groenblauw, turkoois, indigo, lichtblauw, zwartblauw, en alle schakeringen daartussen die je maar kunt bedenken, zo fascinerend!

Maar het meest bijzondere vind ik telkens weer de kracht van de zee.

En dan bedoel ik niet de kracht waarmee de golven tegen de rotsen slaan, hoewel dat ook ontzagwekkend is om te zien, maar de kracht om alles in mij, mijn onrust, de chaos in mijn hoofd tot rust te brengen.

Met het zien van de opkomende en terugtrekkende zee valt een last van mijn schouders en vloeit de spanning weg.

De zee, die als een enorme torso langzaam op en neer gaat, laat me diep ademhalen; frisse, zuivere, zilte lucht adem ik in en alle vervuilde lucht blaas ik eruit.

In het geluid van het constante ruisen, rollen en breken van de golven lossen mijn rusteloze gedachtespinsels op en wordt het continue suizen in mijn eigen hoofd geabsorbeerd.

Opeens ontstaat er ruimte om rustig na te denken, om tot mezelf te komen, niet alleen maar te zorgen en te denken aan morgen, maar gewoon te zitten, hier en nu op een steen bij de zee.

Meenemen wil ik die zee, vasthouden en koesteren dit juweel van diamanten, saffier en aquamarijn.

Voor nu draag ik hem mee in mijn hart.