Wat mij steeds tegen de borst stuit in de discussies over wat wel en niet kan in de kerk, is de drang van christenen en (Nederlandse!) gereformeerden in het bijzonder, om onderwerpen die met geloof en interpretatie van de Bijbel te maken hebben, het liefst helemaal dicht te timmeren met regels. Op die manier kan er tenminste niks fout gaan, toch? Het gaat tenslotte om het zielenheil van ons mensen en dat van onze kinderen en daar kun je niet voorzichtig genoeg mee omgaan. Maar, wat als er door het plaatsen van hekjes en omheiningen om alles wat heilig is, zielen verloren gaan? Zijn we dan wel vrij te pleiten? Hoeveel ruimte laten wij eigenlijk over voor de Heilige Geest om zijn werk te doen? Hebben we wel in de gaten, dat we misschien met al onze regeltjes en tradities bezig zijn om de werking van de Heilige Geest tegen te houden? Laten we daar eens bij stil staan.

Nu wil ik niet beweren dat ík weet hoe de Heilige Geest werkt, als iemand dat al zou kunnen. Voor al deze dingen geldt tenslotte, wat in 1 Korinthe 13 staat: ‘Nu kijken wij door middel van een spiegel in een raadsel’. En de Geest is net als de wind, je weet niet waar hij vandaan komt of waar hij heen gaat. Daarom is het denk ik zo belangrijk om geen hoge wallen op te werpen, waardoor de wind niet meer kan waaien.

Laten we eens kijken naar het kind in de Bijbel. Wat mij opvalt, is dat Jezus de kinderen niet afwijst, maar juist als voorbeeld stelt. Eigenlijk moeten wíj worden als kinderen, zo lezen we in Mattheüs 19:14. En waarom? Een kind is ontvankelijk, stelt misschien wel vragen, maar zal geen discussies gaan voeren over een bepaalde uitleg van een tekst. Een kind gelooft wat hem/haar als waarheid wordt verteld, onvoorwaardelijk. Punt.

Kind en Heilig Avondmaal

Regelmatig heb ik onze kinderen gevraagd als het Heilig Avondmaal werd gevierd: ‘Weet je wat dat betekent?’ of ‘Geloof je ook dat Jezus voor jouw zonden is gestorven?’ Dan was het antwoord: ‘Ja’. Een kind beseft namelijk heel goed, dat het fouten maakt en dat er daarom iets goed gemaakt moet worden. Dat gebeurt bijna dagelijks in zijn/haar omgeving. Ik durf zelfs te beweren dat een kind beter in dat concept thuis is, dan wij als volwassenen. Volwassenen zijn vaak meesters in het toedekken van onze fouten en gebreken en ‘iets goedmaken’ kost ons over het algemeen heel veel moeite, áls we het al doen. Daarom is het verdrietig dat de kinderen vaak aan de kant worden geschoven als onmondig en met een houding van ‘jij moet nog veel leren’. Brood en wijn gaan in onze kerk letterlijk aan hun neus voorbij, omdat deze altijd door de rijen worden doorgegeven. We slaan ze over. Ruiken mag nog net, aanraken en proeven niet.

Ik ben blij te lezen in de krant dat het kind en zijn/haar geloof in een heel aantal kerken serieus genomen wordt. Natuurlijk moet een kind nog veel leren, maar wij misschien nog wel veel meer. Over vormen kun je praten. Met onze kinderen hebben we ook wel eens meegemaakt, dat zij tijdens het Avondmaal een speciale zegen meekregen, zo hoorden ze er ook bij en werden niet overgeslagen. Gods vrije genade is toch voor iedereen?!

Tot slot, laten we vooral niet vergeten, wat Jezus zelf zegt in Mattheüs 11: ‘Ik loof U Vader, Heer van hemel en aarde, omdat u deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden, maar ze aan eenvoudige mensen (of: ‘jonge kinderen’ in de HSV) hebt onthuld.’ God zij dank!