Ik heb lang getwijfeld of ik wel of niet naar de ‘Morning prayer’ zou gaan in de kathedraal. Vandaag is het de aankondiging van de geboorte van Jezus aan Maria, dus een beetje een ‘Maria-feestje’, maar uiteindelijk besluit ik, dat als er toch uit de Bijbel gelezen wordt, ik allicht iets meekrijg. Het zijn ook mooie lezingen, waaronder uit 1 Samuël 2, een gebed van Hanna, had ik nog nooit zo bewust gelezen eigenlijk, waarin ze God prijst “Er is niemand heilig als de Heer, er is niemand naast U, er is geen rots, zoals onze God.”
Het is mistig als ik lopend vertrek naar Finchale Priory, een wandeling van zo’n 7 km stroomafwaarts, niet precies langs de Wear, omdat die nogal heftig kronkelt, maar meer dwars door het veld (vroeger dan). Voor ik de stad uit ben, zie ik een waterspreeuw (Dipper) over het water vliegen bij de derde stroomversnelling! Wow wat geweldig! En even later zie ik er nog één! Ze vliegen vlak onder mij langs en ik zie dat ze ergens in de kade ‘verdwijnen’, voor zover ik het kan zien (ik moet heel ver over de reling buigen met mijn verrekijker) zijn ze daar een nestje aan het bouwen, gewoon midden in het stadsgewoel? Echt heel bijzonder. Ik ben er al een paar jaar naar op zoek, maar had ze steeds nog niet gezien en hier vliegen ze gewoon rond in een stad… ongelofelijk.
De bedoeling was om over de ‘Weardale way’ naar Finchale Abbey te lopen, maar er zijn 3 paden waar ik uit moet kiezen en ik kies de verkeerde. Achteraf was het geen slechte keus, want de echte ‘Weardale way’ (die overigens slecht staat aangegeven) komt langs een stinkende zuiverings- en afvalverwerkingsplantage waar een hoop lawaai is. Vlak erachter staat een kermis ‘vrolijke’ muziek de ether in te blazen. Daar word ik dus niet vrolijk van.
Sowieso is het een raar pad. Oké de weg tussen de landerijen en langs een boerenerf, (waar op de terugweg continu een inbrekersalarm klinkt) is mooi met de schapen en lammetjes in de wei, maar het pad loopt ook
over een gevangenisterrein van HM Falkland Prison, waar aan 2 kanten muren, prikkeldraad en om de meter een camera staan. Echt weird en niet echt fijn.
Maar aan de andere kant van het gevangeniscomplex loop ik langs een veldje waar leeuweriken die zonder ophouden in de lucht kwinkeleren (waar halen die beestjes de energie vandaan?) en zie ik een stel heggenmussen en geelgorzen en op de terugweg weer een hele club Puttertjes in een bosje. Daar word ik wél blij van!
Als ik aan kom lopen over een ‘dead-end-road’ waar aan het eind de Finchale Priory ruïne ligt, blijkt daar ook een stacaravancamping naast te staan. Daardoor valt de eerste aanblik flink tegen: Ik word begroet door een dichte slagboom met daarachter wat afbrokkelende muren van de oude abdij. Het mooie is dan weer dat de zon schijnt en de ruïne in een bocht van de rivier de Wear ligt, dat maakt heel veel goed.
Het geluid van het ruisende water maakt me rustig en kalm, ondanks de teleurstelling. 
Ook al is het best een mooie ruïne in de zonneschijn, het valt het me toch een beetje tegen. Misschien had ik er een meer speciaal gevoel bij verwacht. Van monniken die daar duizend jaar geleden liepen van Durham naar Finchale en weer terug. Maar ik ‘hoor’ geen monnikengezang of het geluid van borden en bekers op eiken tafels. De zandsteen waaruit de abdij is opgebouwd, erodeert en krijgt daardoor vreemde vormen en gaten. Sommige stenen lijken wel op ijsblokken die langzaam smelten, een heel apart gezicht.
Aan de waterkant daarentegen, op een picknickbankje dat uitkijkt op een soort kademuur aan de overkant van de rivier, zit ik te genieten in de zon. Daar aan de overkant zijn namelijk twee witte kwikstaartjes en een gele aan het ruziën over een mogelijke nestplaats die ze alle drie heel graag willen hebben.
De witte kwikstaartjes hebben zojuist elkaar het hof gemaakt boven het water met allerlei capriolen die ze vlak boven het water scherend uitvoeren en de gele dacht al een mooi plekje in de muur te hebben gevonden voor een nestje, maar wordt weggejaagd door een witte. Wat een schouwspel! Ik kan er uren naar kijken.
Alles bij elkaar vind ik de wandeling op zich en de abdij niet erg verheffend, maar de natuur des te meer!
Vanmorgen ontmoette ik bij het ontbijt ook nog een lieve oude dame uit Australië die hier is om naar haar voorouders te zoeken, die hier vandaan komen. Leuk gesprekje was dat, we doen allebei ‘some research’, maar dan op een verschillend vlak.
Al wordt het voor mij wel steeds duidelijker dat de heilige plaatsen niet ‘the place to be’ zijn. Op zich wel dat je wat kunt leren van de vroegere heiligen. Ik lees bijv. ook een boekje over Aiden, Bede en Cuthbert en welke lessen wij van hen kunnen leren. Over Aiden staat dat hij een geopende deur zag om het evangelie in Northumbria te verkondigen. ‘Welke open deur zien wij vandaag?’ vraagt de auteur dan en hij haalt daarbij o.a. de brief aan Filadelfia aan in Openbaring, die ik zelf laatst ook heb gelezen.
Ik heb meer het gevoel dat ik tegen een muur aanloop en dat de open deur zich achter mijn rug bevindt.