Beuk

Beuk

mijn steun en toeverlaat

mijn back-up

je bast voelt vertrouwd

je sterke takken vormen een scherm over mij

je jonge knopjes wijzen naar boven:

Kijk omhoog!

Druppels glinsteren als diamanten aan je twijgjes

Ik bewonder je schoonheid,

vind kracht in je standvastigheid

Last day in Durham

Ik sta middenin de kruising van Durham Cathedral onder de grote toren met achter mij het koor, St. Cuthbert’s graf en het grote Rose-window en voor mij het grote schip en het hoge westelijke raam aan het eind. Ik lees het aangegeven gedeelte (in ‘a pilgrim in Durham Cahtedral’) uit Genesis 28 over Jacob die overnacht in Bethel. Een paar dagen terug las ik dat stuk ook al en nu dus weer op deze speciale plek.074 IMG_7788

“The Lord stood beside him and said” en ik ervaar hetzelfde, dat God naast mij staat op dat punt middenin die grote kathedraal met allerlei mensen die om me heen lopen, maar toch alsof ik daar alleen sta en er een lichtende trap van bovenuit de toren naar beneden afdaalt en de Heilige Zelf naast mij komt staan en zegt: “I am the Lord, (…) the land on which you lie I will give to you and to your offspring (…) And you shall spread abroad tot the west, east, north and south (…). Op dat punt kijk ik recht vooruit naar het westen, dan achterom naar het oosten, naar rechts naar het noorden en links naar het zuiden, alsof je de windstreken zo kunt aanraken, zo tastbaar… en tegelijk ook dat de hele aarde wordt overspannen door Gods aanwezigheid, die niet beperkt is tot alleen dit punt hier en nu, maar alle windstreken bedekt. Dat geeft zoveel ruimte! Zoals het lied “There’s wideness in God’s mercy, like the wideness of the sea.”

En verder spreekt God: “Know that I am with you and will keep you wherever you go and will bring you back to this land; for I will not leave you until I have done what I have promised you.”

Dat raakt mij diep. God die altijd met mij mee zal gaan en zijn belofte houdt, ook aan Jakob, ook al duurde het misschien nog 20 jaar voordat hij weer terugkwam in Bethel.

Daarna loop ik naar de schrijn, waar het graf van St. Cuthbert is. Het morgengebed  vindt daar plaats. Korte gebeden worden afgewisseld met stukjes tekst over het leven van Cuthbert. Ik werd geraakt door een van de gebeden: “God of strength, give us the wisdom to hear your call, and the strength to follow the path you have set before us. Help us, as you helped Cuthbert, not to be ruled by our own desires, but to live for others, and not ourselves. Lord in your mercy, Hear our prayer.” Een bijzondere parallel met een inspirerende tekst uit Galaten 5 vs. 13 “U bent geroepen om vrij te zijn. Misbruik die vrijheid niet om uw eigen verlangens te bevredigen, maar dien elkaar in de liefde.” Aan het eind van de ‘service’ spreken we na het Onze Vader nog dit gebed uit: “Open our eyes Lord, to see your glory, open our ears, Lord, to hear your call; open our lips, Lord, to sing your praises. Then guide us on our pilgrimage of faith, that with the memory of Cuthbert in our minds, and the spirit of Cuthbert in our hearts, we may walk with him who is the Way, the Truth and the Life, and find our freedom in his service; even our Lord and Savior, Jesus Christ, Amen.”

154 IMG_7865

Daarna heb ik nog een tijdje in de ‘Chapel of the Nine Altars’ gezeten (waar ik overigens maar 3 altaren vond). Erg mooi vind ik het geborduurde kleed op het altaar voor Aiden, Bede and Cuthbert. Het icoon en de persoon van St. Hild, Abbes of Whitby uit de 7de eeuw vind ik heel bijzonder. Vooral om te lezen hoe deze vrouw geëerd wordt om haar geloof en voorbeeld van vredezoekend leiderschap. Extra aansprekend wordt het voor mij als het bijbehorende Bijbelgedeelte Efeze 4:1-6 is. Laat dat nou net mijn credo zijn.

Ik zit ‘vol’ en ga weer naar buiten, de regen in. Ik loop nog door de regen naar de rivier, maar er is niets meer te zien, qua otters, dippers or anyting like that. Daardoor krijg ik een dringende behoefte aan een goede bak koffie en die ben ik in de Riverview Kitchen gaan drinken, met mooi uitzicht op de rivier, zodat ik toch in de gaten kan houden of er heel misschien nog enig wildlife te bespeuren valt.

Hoe dan ook, ik geloof dat God hier bij mij was en dat hij bij mij blijft ook als ik straks weer terug ga naar Nederland. I will be back, I’m sure of it.113 IMG_7820

Walk to Finchale Priory

Ik heb lang getwijfeld of ik wel of niet naar de ‘Morning prayer’ zou gaan in de kathedraal. Vandaag is het de aankondiging van de geboorte van Jezus aan Maria, dus een beetje een ‘Maria-feestje’, maar uiteindelijk besluit ik, dat als er toch uit de Bijbel gelezen wordt, ik allicht iets meekrijg. Het zijn ook mooie lezingen, waaronder uit 1 Samuël 2, een gebed van Hanna, had ik nog nooit zo bewust gelezen eigenlijk, waarin ze God prijst “Er is niemand heilig als de Heer, er is niemand naast U, er is geen rots, zoals onze God.”

116 IMG_7822Het is mistig als ik lopend vertrek naar Finchale Priory, een wandeling van zo’n 7 km stroomafwaarts, niet precies langs de Wear, omdat die nogal heftig kronkelt, maar meer dwars door het veld (vroeger dan). Voor ik de stad uit ben, zie ik een waterspreeuw (Dipper) over het water vliegen bij de derde stroomversnelling! Wow wat geweldig! En even later zie ik er nog één! Ze vliegen vlak onder mij langs en ik zie dat ze ergens in de kade ‘verdwijnen’, voor zover ik het kan zien (ik moet heel ver over de reling buigen met mijn verrekijker) zijn ze daar een nestje aan het bouwen, gewoon midden in het stadsgewoel? Echt heel bijzonder. Ik ben er al een paar jaar naar op zoek, maar had ze steeds nog niet gezien en hier vliegen ze gewoon rond in een stad… ongelofelijk.

De bedoeling was om over de ‘Weardale way’ naar Finchale Abbey te lopen, maar er zijn 3 paden waar ik uit moet kiezen en ik kies de verkeerde. Achteraf was het geen slechte keus, want de echte ‘Weardale way’ (die overigens slecht staat aangegeven) komt langs een stinkende zuiverings- en afvalverwerkingsplantage waar een hoop lawaai is. Vlak erachter staat een kermis ‘vrolijke’ muziek de ether in te blazen. Daar word ik dus niet vrolijk van.
Sowieso is het een raar pad. Oké de weg tussen de landerijen en langs een boerenerf, (waar op de terugweg continu een inbrekersalarm klinkt) is mooi met de schapen en lammetjes in de wei, maar het pad loopt ook122 IMG_7829over een gevangenisterrein van HM Falkland Prison, waar aan 2 kanten muren, prikkeldraad en om de meter een camera staan.  Echt weird en niet echt fijn.
Maar aan de andere kant van het gevangeniscomplex loop ik langs een veldje waar leeuweriken die zonder ophouden in de lucht kwinkeleren (waar halen die beestjes de energie vandaan?) en zie ik een stel heggenmussen en geelgorzen en op de terugweg weer een hele club Puttertjes in een bosje. Daar word ik wél blij van!

Als ik aan kom lopen over een ‘dead-end-road’ waar aan het eind de Finchale Priory ruïne ligt, blijkt daar ook een stacaravancamping naast te staan. Daardoor valt de eerste aanblik flink tegen: Ik word begroet door een dichte slagboom met daarachter wat afbrokkelende muren van de oude abdij. Het mooie is dan weer dat de zon schijnt en de ruïne in een bocht van de rivier de Wear ligt, dat maakt heel veel goed.
Het geluid van het ruisende water maakt me rustig en kalm, ondanks de teleurstelling. 127 IMG_7836Ook al is het best een mooie ruïne in de zonneschijn, het valt het me toch een beetje tegen. Misschien had ik er een meer speciaal gevoel bij verwacht. Van monniken die daar duizend jaar geleden liepen van Durham naar Finchale en weer terug. Maar ik ‘hoor’ geen monnikengezang of het geluid van borden en bekers op eiken tafels. De zandsteen waaruit de abdij is opgebouwd, erodeert en krijgt daardoor vreemde vormen en gaten. Sommige stenen lijken wel op ijsblokken die langzaam smelten, een heel apart gezicht.
144 IMG_7854Aan de waterkant daarentegen, op een picknickbankje dat uitkijkt op een soort kademuur aan de overkant van de rivier, zit ik te genieten in de zon. Daar aan de overkant zijn namelijk twee witte kwikstaartjes en een gele aan het ruziën over een mogelijke nestplaats die ze alle drie heel graag willen hebben.
De witte kwikstaartjes hebben zojuist elkaar het hof gemaakt boven het water met allerlei capriolen die ze vlak boven het water scherend uitvoeren en de gele dacht al een mooi plekje in de muur te hebben gevonden voor een nestje, maar wordt weggejaagd door een witte. Wat een schouwspel! Ik kan er uren naar kijken.
Alles bij elkaar vind ik de wandeling op zich en de abdij niet erg verheffend, maar de natuur des te meer!

Vanmorgen ontmoette ik bij het ontbijt ook nog een lieve oude dame uit Australië die hier is om naar haar voorouders te zoeken, die hier vandaan komen. Leuk gesprekje was dat, we doen allebei ‘some research’, maar dan op een verschillend vlak.
Al wordt het voor mij wel steeds duidelijker dat de heilige plaatsen niet ‘the place to be’ zijn. Op zich wel dat je wat kunt leren van de vroegere heiligen. Ik lees bijv. ook een boekje over Aiden, Bede en Cuthbert en welke lessen wij van hen kunnen leren. Over Aiden staat dat hij een geopende deur zag om het evangelie in Northumbria te verkondigen. ‘Welke open deur zien wij vandaag?’ vraagt de auteur dan en hij haalt daarbij o.a. de brief aan Filadelfia aan in Openbaring, die ik zelf laatst ook heb gelezen.
Ik heb meer het gevoel dat ik tegen een muur aanloop en dat de open deur zich achter mijn rug bevindt.142 DSC_0329

Zondag in Durham

088 IMG_7790Die otter van gisteravond blijkt half tam te zijn. Voordat de ‘Matins’ beginnen, loop ik nog even langs de rivier en daar is hij weer. Vlak langs de kant duikt hij rustig onder, komt boven met een lekker hapje en ondanks dat er een stuk of 5 mensen naar hem/haar staan te kijken, eet hij lekker door en duikt weer verder. Erg mooi om dat van zo dichtbij te kunnen bewonderen!

De lezing vanmorgen in de kathedraal is uit Jesaja 52 en Romeinen 4, vers 18 blijft hangen. In het Engels staat er: “Against all hope, Abraham in hope believed…” Al was er geen hoop, toch bleef Abraham hopen en geloven.

En net ervoor staat in het Nederlands in vs. 16 “Maar de belofte had alles te maken met vertrouwen omdat ze een gave van God moest zijn…”

104 IMG_7808Nadat ik een mooie wandeling heb gemaakt door de bossen in de omgeving, waar ik prachtige veldjes bosanemoon heb gezien, en een hele club Puttertjes, besluit ik vanavond naar St. Oswald’s Church te gaan voor een Evensong. Maar er zijn maar 4 mensen in de kerk (waaronder ik) en de Evensong gaat niet door, het was alleen een avondgebed. Daarna loop terug langs de rivier en zodra ik weer vogels om me heen hoor, de bomen en het water zie, verdwijnen mijn teleurgestelde gevoelens al snel. Dan luister ik naar de geluiden om me heen, ruik de bloesem aan de bomen en ga helemaal op in de natuur.

063 IMG_7775In de natuur heb ik dat sterker dan in een (kerk)gebouw, hoe mooi en speciaal ook. In de natuur kom ik altijd tot rust en is alles goed zoals het is. Ik mag en kan gewoon mezelf zijn, niemand die iets van mij verwacht of mij beoordeelt. Just be…

Hoewel de specifieke geur en sfeer van zo’n oud kerkgebouw mij ook meteen een heel vertrouwd gevoel geven, maakt de natuur mij meer ontspannen.

Vandaag heb ik nog een paar gele kwikstaarten gezien, die zie je ook niet elke dag :-)!

Durham first day

Het is makkelijk om jezelf ellendig te voelen, als het druilerig weer is en je niet fit bent, maar vandaag weiger ik me beroerd te voelen. Ik ga gewoon lekker shoppen, Engelse winkeltjes bij langs, de markt over en lekker bij Costa een grote bak cappuccino drinken.

071 IMG_7784Maar ik begin de dag met een Morning Prayer om 8.45 u. in de kathedraal, behalve de Deacon, de Canon en de Verger (of hoe ze ook maar heten mogen), wordt de dienst door 3 mensen bijgewoond, waaronder ik. De toch al korte liturgie wordt in sneltreinvaart afgewerkt, zodat je nauwelijks tijd hebt om alles te laten bezinken. Maar gelukkig krijgen we aan het eind van het eigenlijke ochtendgebed, wat de Canon mooi doet, tijd voor een stil gebed. We lezen uit 1 Korinthe 15 en het laatste vers raakt me: “Kortom, geliefde broeders en zusters, wees standvastig en onwankelbaar en zet u altijd volledig in voor het werk van de Heer, in het besef dat door de Heer uw inspanningen nooit tevergeefs zijn.” De lezing vanmorgen en het lied “Gods zegen voor jou” van Sela dat ik gisteravond beluisterde geeft me weer wat moed.

Omdat  mijn oudste zoon vandaag zijn 23ste verjaardag viert, bel ik hem even op om hem te feliciteren.  Hij heeft in Nederland prachtig weer bij gelukkig en ze kunnen waarschijnlijk lekker in de tuin zitten en ik sta ik hier in de regen. Hmm, dat voelt niet fijn, ook het gemis van het samenzijn met het hele gezin dat vandaag bij elkaar is, schuurt wel een beetje.

’s Middags tijdens de Choral Evensong, waarin een gastkoor zingt (niet bijster inspirerend helaas), lezen we een stukje uit het laatste hoofdstuk van Hooglied, ‘Song of songs’ wat in het Engels eigenlijk nog mooier klinkt dan in het Nederlands:

“Place me like a seal over your heart,
Like a seal on your arm;
For love is as strong as death,
Its jealousy unyielding as the grave.
It burns like blazing fire,
Like a mighty flame.
Many waters cannot quench love;
Rivers cannot wash it away.
If one were to give all the wealth of his house for love,
It would be utterly scorned.”

078 DSC_0315Na het avondeten loop ik langs de rivier, bij de Noordelijker en bredere waterversnelling. Ik sta daar een tijdje voor me uit te staren terwijl ik half over het hek leun en opeens zie ik iets donkers bewegen in het water. Het lijkt wel een fuut ofzo die half op z’n kop in het water hangt, maar dan zie ik een gekromde gladde rug met een staart erachter in het water verdwijnen: een otter! Er zwemt hier gewoon midden in de stad in de rivier de Wear een otter. Ongelofelijk! Terwijl ik sta te kijken hoe hij steeds naar beneden duikt en al kauwend op een visje weer bovenkomt, lopen er heel wat mensen achter mij langs en niemand die het ziet. ‘Mensen, weet je wel dat hier gewoon een otter rondzwemt (en waarschijnlijk wel meer dan één!), vlak onder je neus!’ Maar de mensen lopen gewoon voorbij (wat ikzelf natuurlijk ook vaak doe), bezig met hun eigen besognes, zonder oog voor wat er om hen heen voor prachtigs te zien is… Jammer is dat.

Aankomst in Noord-Engeland

Als ik ’s ochtends, na een rustige nacht op de ferry, de voorplecht op loop en ik de zee zie, weet ik het weer: dit is waar ik van hou, de zee, de zee! Een golf van blijdschap spoelt door mij heen.

017 DSC_0295

Gently we approach the land, softly rolling on the waves,
the engines hardly audible.

The hills are becoming clearer through the morning haze
Revealing seaside towns and villages and a lighthouse.

Deed ik er in Nederland vier en een half uur over om van huis bij de boot te komen. Nu ben ik, nadat ik in Newcastle aan land ga binnen een uur in Durham. Na een treinritje van een klein kwartiertje, waarin ik nog net een glimp van The Angel of the North opvang, die in de zon staat te stralen, kom ik aan op Durham station. De B&B in St. Chad’s College, waar ik naartoe moet, ligt vlakbij de kathedraal op de heuvel, die ik al vanaf het perron zie liggen. Alleen er zit een diep dal tussen mij en die heuvel, waar de rivier de Wear door stroomt. Dat is wel een ‘hobbel’ als je een zware koffer met je meesleept + een rugtas. Maar hoe aardig, als ik bovenaan een lange trap naar beneden sta en de trekhendel van mijn koffer inklap zodat ik hem kan dragen, vraagt een zeer vriendelijke English Gentleman of hij soms mijn koffer naar beneden moet dragen 😊.  Nou daar word ik wel warm van en ik houd me niet stoer, dus zeg: ‘graag’, eraan denkend dat ik straks die koffer namelijk ook heuvel op moet zeulen.

Gelukkig liggen er veel bruggen over de Wear, dus ik hoef niet helemaal naar rivierniveau. De eerste brug die ik betreed is de Framwellgate bridge met prachtig uitzicht op het kasteel en de kathedraal en de rivier natuurlijk met alle bosschages, die op de steile hellingen groeien.025 DSC_0305

Ik ga lekker op een bankje zitten genieten met mijn sandwiches die ik  al op het station in Newcastle had gekocht. Daarna door naar 18 North Bailey, St. Chad’s College. Het blijkt pal naast de kathedraal te liggen. Ik krijg een kamer op de tweede verdieping en als ik uit mijn raam kijk, zie ik het grote Rosewindow, dat in de oostelijke gevel van de kathedraal zit. Hoe mooi kun je het krijgen?152 DSC_0330

Als ik even op bed plof om uit te rusten, voel ik me nog helemaal nadeinen van een halve etmaal op de ferry. Zelfs nu ik ’s avonds achter m’n laptop zit, voel ik het nog én ik hoor hoe ‘naast’ me in de kathedraal het orgel wordt bespeeld. Echt bijzonder. Sowieso vind ik dit een bijzondere stad. Het ene moment loop je langs druk verkeer en 2 tellen later loop je langs de rivier en hoor je alleen de vogeltjes fluiten, het ruisen van de wind en het water dat in beekjes naar beneden stroomt.

Ik ben na aankomst meteen naar de kathedraal gegaan. De beste plek voor een eerste kennismaking. Ik geef me op voor de tour en loop door de ‘Open Treasure’ tentoonstelling. Ik kom meteen al veel te weten over St. Cuthbert die hier is begraven en naar wiens schrijn vroeger pelgrimages werden gemaakt. Ook St. Bede’s tombe staat in de kathedraal, in de Lady’s Chapel.

Durham Cathedral is aan het begin van de 12de eeuw gebouwd in 40 jaar tijd! Dat was heel snel in die tijd. Je kunt goed de Romaanse stijl herkennen in de wat kleine ramen met een halve cirkel als boog. Bijzonder is, dat het dak uit enorm hoge stenen gewelven bestaat. Meestal werden daken in die tijd van hout gemaakt, wat ze zeer kwetsbaar maakte voor brand. En als na een ‘raid’ van een vijandig volk de kathedraal in brand werd gestoken, bleef er meestal niets dan een ruïne over. Maar zo niet in Durham!036 IMG_7747

Ook de kloostergang en verblijven van de monniken zijn nog intact en nu als tentoonstellingsruimte in gebruik. Als ik door de kloosteromgang loop, besef ik dat dit toch wel van een heel andere orde is dan Klooster Ter Apel. Behalve natuurlijk het verschil in formaat, is de sfeer hier ook veel opener. Iedereen kan naar binnen en rondlopen. Overal staan mensen die je vriendelijk antwoord geven op je vragen.

Na de rondleiding neem ik een lekkere Engelse kop thee met Lemon drizzle cake in de Cathedral Undercroft Restaurant. Mjom mjom smullen! En doe ik nog een rondje door de shop om wat boekjes te scoren over pelgrimeren en ’the Northern Saints’.

Nadat ik wat heb gegeten, loop ik nog een stuk langs de rivier. Als ik voorbij de ingang van een parkeergarage loop, ruik ik een mengeling van pittige Indiase kruiden en zoete kaneel. Zoiets kun je echt alleen in de UK ruiken! Ik kom ook nog een stuk of 4 kerken tegen, die allemaal binnen het vizier van de kathedraal staan en ga 4 verschillende bruggen over, elk met zijn eigen charme en specialiteit.

Wat is dit toch een bijzondere stad, ik voel me er thuis.

Aan het eind van de tentoonstelling in de kathedraal, staat deze mooie tekst op de muur:

Pilgrimage is a journey
A journey through life
A journey to a place
With special meaning
Or a spiritual journey
Towards heaven.

Wegvaren

Wegvaren is het achterlaten van alle sores en stress

Alles wat knaagt en kriebelt in je hoofd,

Maar helaas betekent het ook achterlaten wat mij lief is.

Maar ik richt mijn blik op de westelijke hemel,

naar de einder waar de schepen

op het randje van de wereld varen

onder de gloeiende avondzon

Over brede ruggen van vredig deinende golven glij

ik langzaam richting mijn bestemming.

Het helwitte licht dat van het water afspat

Doet pijn aan mijn ogen.

Soms verschijnt er een schuimkop op.

Windmolens schuiven in beeld,

Onafgebroken draaiend en malend.

Synchroon als balletdansers gaan alle armen omhoog

En worden benen vooruit geschopt

In een perfecte choreografie,

En verdwijnen weer achter ons.

005 IMG_7723

De vloeibare zon, die zich als een olievlek verspreidt

Over dijken van golven, gaat zachtjesaan onder.

Vol verwachting van wat mij morgen wacht, ga ik

naar mijn hut om mijn verkleumde ledematen op te warmen.