De manier waarop het landschap zich voor je uitrolt in de avondzon als je naar het westen rijdt, bezorgt me altijd meteen een beter, blijer gevoel. En dan bedoel ik niet naar de randstad van Nederland, maar naar het ruige weidse westen, de uitgestrektheid van open natuurgebieden die zich voor je ogen ontsluiten tot waar de zon zakt in de zee.
Daarbij opent het meereizen met de zon oneindige perspectieven. Alsof je altijd maar verder kunt, er komt geen einde aan. Het houdt een belofte in: als je gaat waar de zon gaat, kan er van alles gebeuren. Opwindend is het. Want wat daar, aan de horizon en verder ook gebeurt, het zal er altijd licht zijn!
Geïnspireerd door de woorden die Wordsworth gebruikte in ‘Stepping westward’:
Going westward seems to be
A kind of heavenly destiny
I like the sound
Like something without place or bound
And seems to give me spiritual right
To travel to that region bright.