Wat betreft het vermeende ’thuiszitten’ van vrouwen die bewust geen betaalde baan hebben, ben ik van mening dat dat geen realistische omschrijving is.

Sterker nog: ik weet zeker dat menig werknemer m/v dagelijks meer op de kont zit, dan een vrouw die thuis het reilen en zeilen van huishouden, kinderen, eventuele mantelzorg +  vrijwillige taken op school, kerk of sportclub bestiert.

Je zou het beter ’thuis rennen en vliegen’ kunnen noemen. Voordeel is, dat zij een stuk minder kans heeft op overgewicht en alle daarbij komende problemen dan haar betaalde,  zittende tegenhangers.

Soms lijkt het er weleens op dat niet ieder mens even uniek is.

Was Picasso, om maar iemand te noemen, meer uniek dan ik?

Doet de mening van een bekende Nederlander er meer toe, dan de mijne?

Is wat de koning doet belangrijker dan wat ik doe?

Bekende mensen of mensen die hebben ‘bewezen’ uniek te zijn, of het ‘gemaakt’ hebben in het leven, krijgen zeker meer aandacht in de media, dan jij en ik. Zeker als ze daarbij ook nog eens grof in de mond zijn of uitspraken doen, die anderen niet durven te zeggen. Maar of wat ze uiten ook meer waarde heeft, is nog maar de vraag.

Aan de andere kant, als iedereen uniek is, wordt het dan niet vreselijk vermoeiend om al die meningen en unieke uitingen te honoreren? Wordt het dan geen kakofonie van geluid van iedereen die maar wat roept? Zoals nu al veel gebeurt met al die mensen die eindeloos twitteren, appen, bloggen, vloggen en nietszeggende youtube filmpjes maken?

Toch is ieder mens het waard om gehoord te worden. Ik denk zelfs dat als we wat minder aandacht zouden besteden aan de grote monden, er onverwacht veel wijsheid valt te beluisteren in de wereld om ons heen.

De manier waarop het landschap zich voor je uitrolt in de avondzon als je naar het westen rijdt, bezorgt me altijd meteen een beter, blijer gevoel. En dan bedoel ik niet naar de randstad van Nederland, maar naar het ruige weidse westen, de uitgestrektheid van open natuurgebieden die zich voor je ogen ontsluiten tot waar de zon zakt in de zee.

Daarbij opent het meereizen met de zon oneindige perspectieven. Alsof je altijd maar verder kunt, er komt geen einde aan. Het houdt een belofte in: als je gaat waar de zon gaat, kan er van alles gebeuren. Opwindend is het. Want wat daar, aan de horizon en verder ook gebeurt, het zal er altijd licht zijn!

Geïnspireerd door de woorden die Wordsworth gebruikte in ‘Stepping westward’:

Going westward seems to be

A kind of heavenly destiny

I like the sound

Like something without place or bound

And seems to give me spiritual right

To travel to that region bright.