Ach ja, volhouden hè, het blijft lastig.
Zeker nu, in vakantietijd. De onrust in en om ’t huis, beslissingen die genomen moeten worden… een moment van openbare reflectie is er dan even niet bij.
Waarschijnlijk ben ik ook niet in de wieg gelegd om zomaar wat te schrijven, in het wilde weg. Van mij moet het dan toch wel ergens over gaan, iets nieuws te melden zijn, dieper gegraven worden dan een gemiddeld verjaardagsgesprek.

Maar goed, nu is het nog vakantie. Tijd van loslaten, mijmeren, herinneringen verzamelen, zodat we er weer een jaar tegenaan kunnen, nadenken over onze toekomst op gebied van werk, leven, wat willen we, hoe verder… In de vakantie is het net of alles even op losse schroeven komt te staan, hét moment om te doen alsof je hele leven plotseling veranderd is, andere omgeving, andere cultuur, andere prioriteiten. Stel je voor, zouden we zo kunnen leven of zoals die mensen daar in zo’n klein dorpje, zonder voorzieningen? Zou je hier wíllen leven? Het is natuurlijk niet altijd zo mooi als wanneer je op vakantie bent. Het is niet altijd mooi weer. Het is hier hard werken, ploeteren van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat.
Zijn we toch weer blij dat we thuis zijn? Op het vertrouwde nest, gewoon weer je ding doen. Ook dat kan rust geven. Vakantie kan je heel onrustig maken namelijk.

Dat het roer omgaat, is mij nu duidelijk, maar welke kant het op gaat, moet nog blijken…