De zomerzon maakt het leven zorgeloos.

Genieten is gemakkelijk met een boek en een wijntje in een hangmat.

De kinderen spelen in het water, de vogels fluiten erop los, doeken wapperen aan de waslijn, lekker liggen soezen met een koele bries door je losse haren of een hoedje tegen al te felle zon, het zijn van die dingen waarmee ik intens gelukkig kan zijn.

Geen mobiel, geen e-mail, geen Facebook, geen pc, even helemaal niks, niet nadenken, gewoon alleen maar zijn.

Genieten van het hier en nu, de ruisende bomen, het water dat zachtjes klotst tegen het bootje, de zwaluwen die langs scheren, de schelle kreten van ganzen en meeuwen en af en toe het meer bescheiden kreetje van een Sterntje. Ik hoef helemaal nergens naar toe!

En als de zon gezakt is, het water nog wat na wiegelend helemaal glad wordt als een spiegel, de merel in de boomtop zijn mooiste melodieën laat horen en we met de kinderen om het brandende kacheltje zitten, voel ik me zo zielsgelukkig & overlopend van liefde. Wat een zegen! God zij dank.

Wij vrouwen houden ervan de touwtjes in handen te nemen en te houden. Maar of het altijd zo’n goed idee is?

Als je in de Bijbel kijkt, vaak niet. Als vrouwen gaan denken: God heeft iets beloofd en het gebeurt niet, dus dan moeten we zelf maar actie ondernemen (geldt ook voor mannen trouwens), dan gaat er meestal wel wat mis. Mannen hebben dan vaak toch meer geduld om te wachten op Gods tijd.

Neem Abram en Sara. God heeft een kind beloofd en het komt maar niet. Sara denkt op een gegeven moment: ik kan zelf geen kinderen meer krijgen, dus dan zal het wel op een andere manier moeten: ‘Neem Hagar mijn slavin maar en verwek bij haar een kind’, zegt ze tegen Abram. Gewoon praktisch, als ’t niet linksom kan, dan rechtsom. Op zich niks mis mee, maar er is wel een hoop ellende van gekomen tussen de twee halfbroers. Of met Rebekka, die er wel even voor zou zorgen dat Jakob, haar lievelingszoon toch de zegen van de eestgeborene zou krijgen, zoals God had beloofd. Dat leverde mét de zegen ook, voor haar niet in het minst denk ik, een hoop verdriet op.

Mozes maakte ook een fout door de Egyptenaar dood te slaan, die bezig was een Israëliet dood te ranselen. Hoewel zijn actie nog best begrijpelijk is in zo’n situatie, moest hij daarna wel 40 jaar wachten voordat God hem kon gebruiken om zijn volk uit Egypte te leiden.

Ik heb altijd veel bewondering voor deze geduldige mannen, Abram, Mozes en Jakob uiteindelijk ook. Ik ben echt de vrouw van de touwtjes, als Sara. Wachten? Ja oké, een paar maanden, een jaar, of twee hooguit, maar 40, 50, 60 jaar? Alleen simpelweg m’n werk doen en de taak in mijn gezin uitvoeren die God me heeft gegeven en verder … niks, jaar in jaar uit dezelfde dagelijkse beslommeringen?! Dan ga ik toch echt zelf aan de slag: Oké wat is Gods plan met mij? Waartoe ben ik op aarde, wat kan ik het beste doen, wat past bij mij en bij mijn man en mijn gezin? Dan ga ik daar maar eens wat mee doen. Dingetjes uitzoeken, proberen, proefballonnetjes oplaten, informatie lezen, opvragen, databases checken. Gewoon afwachten en maar zien wat er (vanzelf) mijn kant opkomt aan mogelijkheden is niet mijn sterkste kant.

Nu is het natuurlijk niet zo, dat God die vrouwelijke strategie niet net zo goed kan gebruiken. Kijk maar naar Rebekka en Jakob bijvoorbeeld. Jakob kréég door haar actie wel de zegen die voor hem bedoeld was, maar wat was de prijs? Ze zou haar lievelingszoon nooit meer zien, of misschien op z’n hoogst op haar sterfbed nog even. Dus ja, het kán wel, en God kan het wel gebruiken ook, maar is dat dan wat je wilt, vraag ik me dan af. Liever niet natuurlijk. Dus toch maar bidden en wachten en m’n ogen en oren open houden? Die eerste twee punten gaan mij wel heel moeilijk af. Misschien moet ik dát eerst leren de komende … tig jaren?! De touwtjes loslaten, zou dat Gods bedoeling zijn? Dan gaat het nog wel even duren voor er verandering in mijn leven komt, ben ik bang… hoewel… God kan soms heel verrassend uit de hoek komen :-). Die ervaring heb ik gelukkig ook.

Er zijn van die dagen, dat ik mezelf het liefst wil begraven. Een nieuwe dag staart me aan, vol verwachting: wat ga je doen vandaag? En het enige wat ik denk is: laat me onzichtbaar zijn, zonder dingen te moeten, zonder mensen die iets van me verwachten, zonder vragen en problemen waar een reactie op moet worden gegeven … leave me be

Het liefst zit ik dan in een stoel of lig op de bank om me heen te kijken en me te verwonderen.Ja, dat is het enige waar ik nooit genoeg van krijg: me verwonderen en genieten van de dingen om me heen.

Ik kan gewoon voor me uit zitten staren en opeens het wat groen uitgeslagen dak van de overburen zien. Bewust zien en denken: Wow wat is dat mooi! Waarom zouden mensen hun dak schoon willen maken, terwijl zo’n groen, verweerd dak er juist zo prachtig uit ziet. Er groeit gewoon mos op, een heel ecosysteem, een stukje ruige, ruwe natuur middenin een stadswijk! Niet van die gepolijste, koude en kille pannen, maar warm, zacht, groen mos. Wat een puurheid.

In mijn gedachten trek ik de vergelijking met het gegroefde gelaat van een bejaarde. – Waar zie je ze nog trouwens? De bankjes in het stadspark of op het dorpsplein blijven akelig leeg. Op z’n hoogst tref je er een dakloze of een hangjongere aan, maar waar zijn de ouderen? – Hun verweerde gezicht nodigt uit tot vragen: ‘Wat hebt u allemaal meegemaakt? Vertel…  Een leven van zwoegen en slaven, van moeite en vreugde? Wat heb u geleerd? Laat het me weten, zodat ik ervan kan leren.’ Maar de oudere van tegenwoordig is of zeer actief en op stap, nog altijd druk met afspraken en vol in het leven, of zit compleet verzorgd weg te kwijnen achter mooi gepolijst glas en betonconstructies met automatische zonwering.

Waar is het ruwe, ongepolijste leven gebleven? De hardheid, de puurheid, de schoonheid en ja ook het verdriet. Is het nog zichtbaar? Misschien in blogs, zoals deze. Misschien zijn blogs daarom zo populair, om het rauwe, het verweerde weer zichtbaar te maken. We schaven en plamuren, botoxen en verven tenslotte wat af om alles maar zo mooi mogelijk te maken… maar is dat eigenlijk wel mooi? Ik vind van niet, maar ondertussen doe ik net zo hard mee om de buitenkant op z’n best te presenteren, terwijl de binnenkant lafhartig en onoprecht is en het liefst in z’n schulp kruipt achter glas en beton. Dus wie verwijt wat nu eigenlijk?

Ik ben gelovig. Dat is geen schande, juist veel meer een zegen.

Ik wil mijn leven graag laten leiden door degene die mij bedacht en ontworpen heeft, God, mijn hemelse Vader. Dat is overigens gemakkelijker gezegd dan gedaan. Je zit er zelf altijd tussen hè?

Nu geloof ik ook niet dat de leiding van God buiten mijzelf als persoon omgaat. Als zou God, onafhankelijk van wie ik ben, een mooi plan bedacht hebben en zeggen: ‘Zo ga dit maar doen, houd je aan de regels en red je er maar mee’. Nee, hij beweegt met je mee. Hij kijkt naar wie ik ben en wat goed voor mij is. Hij geeft mijn leven een doel en kent de route die het beste bij mij past. En op elk kruispunt van mijn leven, probeer ik te zoeken naar de weg die God mij zou adviseren.

Die weg loopt overigens niet in een statische rechte lijn. Het is meer een kronkelig bergpad met ups en downs, waarbij je soms het spoor helemaal bijster bent en soms een prachtig vergezicht krijgt. Krijgt ja, want dat geloof ik ook: Alles wat ik heb en ben en doe, heb ik gekregen. Genade heet dat. Daarom mijn motto: ‘By grace alone’. Er is niets dat ik zelf zou kunnen doen of bewerken.

Bij zoiets als gezondheid kun je je dat nog voorstellen. Niemand heeft zijn gezondheid volledig zelf in de hand. Je kunt nog zo gezond eten en leven, toch kan er kan zomaar een pijn of ontsteking of kanker ergens de kop opsteken. Maar ik geloof dat het verder gaat. Alles wat ik kan en doe, komt namelijk voort uit wie ik ben, mijn persoonlijkheid, mijn ik, mijn genen. Die heb ik niet zelf bedacht, niet in deze samenstelling, niet door mijn eigen omgevingsfactoren uit te zoeken, niet door er hard aan te werken. Ik heb ze gekregen, ik ben zo (op)gegroeid en een klein beetje schuren en slijpen eraan lukt nog wel, maar de kern van wie ik ben en wat ik kan, is een gave. Net als talent een gave is. Daarom: door genade alleen, zomaar gratis gekregen, zonder dat ik er om vroeg, zonder dat ik er mijn best voor heb hoeven doen, ben ik wie ik ben met mijn gaven en talenten.

God weet dus precies wie ik ben en wat ik kan, waar ik goed in ben, wat ik moeilijk vind. Hij heeft mij tenslotte ontworpen met de genen en omgevingsfactoren die voorhanden waren. Hij weet dan ook wat het beste bij mij past, waarin ik het beste tot mijn recht en tot mijn doel kom. En door naar hem te luisteren en mij door hem te laten leiden, kan ik God eren. Hem komt namelijk de eer toe, omdat hij mij heeft gemaakt en mijn leven richting geeft. Het is niet mijn talent of mijn verdienste dat ik kan schrijven. God heeft mij die gegeven en dat is een zegen!

Daar ben ik God dankbaar voor.